Την Πέμπτη 24 Ιουλίου, ο Τζέρεμι Κόρμπιν επιβεβαίωσε επιτέλους τη δημιουργία ενός νέου αριστερού κόμματος στη Βρετανία. Μέσα σε τρεις ημέρες πάνω από 500.000 άνθρωποι εγγράφηκαν σε λίστα αλληλογραφίας για τη δημιουργία του «Κόμματός σας» (Your Party), ενόψει ενός εναρκτήριου συνεδρίου που αναμένεται να πραγματοποιηθεί το φθινόπωρο.
Η ανακοίνωση αποτελεί ορόσημο στη συνεχιζόμενη διάλυση του Εργατικού Κόμματος. Εκατομμύρια εργαζόμενοι και νέοι έχουν συμπεράνει ότι οι Εργατικοί, υπό την ηγεσία του Κιρ Στάρμερ, είναι ένα ανεπανόρθωτα δεξιό, φιλοεπιχειρηματικό κόμμα πολεμοκάπηλων και υπερασπιστών της γενοκτονίας στη Γάζα.
Η σύντομη ιδρυτική δήλωση του νέου κόμματος, που υπογράφεται από τον Κόρμπιν και την πρόσφατα παραιτηθείσα πρώην βουλευτή των Εργατικών Ζάρα Σουλτάνα, δηλώνει: «Είναι καιρός για ένα νέο είδος πολιτικού κόμματος. Ένα που θα ανήκει σε εσάς.» Η δήλωση επικαλείται τα εκατομμύρια που ζουν σε συνθήκες φτώχειας, καθώς «τεράστιες εταιρείες θησαυρίζουν» και το γεγονός πως η κυβέρνηση παρέχει «δισεκατομμύρια για τον πόλεμο», καθώς και τη «συνενοχή της κυβέρνησης σε εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας».
Η δήλωση καλεί για «μαζική αναδιανομή του πλούτου και της εξουσίας», για την υπεράσπιση του «δικαιώματος στη διαμαρτυρία κατά της γενοκτονίας» και αντιτίθεται στην μετατροπή των μεταναστών και των προσφύγων σε εξιλαστήρια θύματα και στους «κολοσσούς των ορυκτών καυσίμων που βάζουν τα κέρδη τους πάνω από τον πλανήτη μας». «Οι απλοί άνθρωποι είναι που δημιουργούν τον πλούτο», συνεχίζει, «και οι απλοί άνθρωποι που έχουν τη δύναμη να τον επαναφέρουν εκεί που ανήκει».
Εκατομμύρια άνθρωποι συμφωνούν και βλέπουν την ανάγκη για ένα νέο κόμμα που θα κάνει αυτές τις ιδέες πράξη. Αλλά δεν είναι το κόμμα αυτό που θα τις υλοποιήσει. Παρόλο που ο Κόρμπιν αναγκάστηκε να κάνει οργανωτική ρήξη με τους Εργατικούς, το νέο του κόμμα δεν αποτελεί πολιτική ρήξη με την προοπτική τους. Τάσσεται απλώς υπέρ ορισμένων περιορισμένων μεταρρυθμίσεων που θα επιδιωχθούν μέσω της κοινοβουλευτικής οδού – δηλάδή θα είναι ένα Εργατικό Κόμμα Νούμερο 2.
Ο χαρακτήρας ενός κόμματος καθορίζεται πάνω απ’ όλα από την ηγεσία του. Το συγκεκριμένο κόμμα διαμορφώθηκε τους τελευταίους μήνες υπό την καθοδήγηση όχι μόνο του Κόρμπιν, αλλά και πολλά από τα στελέχη από την εποχή που ήταν ηγέτης του Εργατικού Κόμματος, όπως η Κάρι Μέρφι (πρώην υπεύθυνη του πολιτικού του γραφείου) και η Σίλα Φιτζπάτρικ, η οποία είναι επικεφαλής του «Προγράμματος Ειρήνης και Δικαιοσύνης» του Κόρμπιν.
Σε αυτή την παλιά φρουρά προστίθεται και η Σουλτάνα, που εκπροσωπεί τη νέα γενιά των κορμπινιτών βουλευτών που μπήκε στο κοινοβούλιο το 2017, καθώς και η Ανεξάρτητη Συμμαχία του Κόρμπιν, που αποτελείται από τέσσερις άλλους βουλευτές που εξελέγησαν με μοναδικό κριτήριο την αντίθεσή τους στη γενοκτονία της Γάζας και όχι σε κάποια προϊστορία συμμετοχής τους σε αγώνες για αριστερές πολιτικές. Ένας από αυτούς, ο βουλευτής Αγιούμπ Χαν, διαβοήτως έθεσε στην αναπληρώτρια πρωθυπουργό των Εργατικών Άντζελα Ρέινερ το ενδεχόμενο αξιοποίησης του στρατου για τον καθαρισμό των δρόμων του Μπέρμιγχαμ κατά τη διάρκεια της συνεχιζόμενης απεργίας των υπάλληλων καθαριότητας.
Ο κομματικός αυτός μηχανισμός θα εξασφαλίσει την υιοθέτηση ένος προγράμματος ελάχιστου κοινού παρονομαστή από το ιδρυτικό συνέδριο του κόμματος, το οποίο θα βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στις περιορισμένες κοινωνικές μεταρρυθμίσεις που περιείχε το εκλογικό μανιφέστο των Εργατικών υπό την ηγεσία του Κόρμπιν στις γενικές εκλογές του 2017 και 2019.
Τίποτα από όλα αυτά δεν πρόκειται να αλλάξει, τώρα ή στο μέλλον, από την άμεση και καθολική υποστήριξη που παρέχεται στο νεοσύστατο κόμμα από πολυάριθμες ψευτοαριστερές τάσεις που δηλώνουν επαναστατικές. Ο ρόλος ομάδων όπως το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα (Socialist Workers Party, SWP), το Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα (Revolutionary Communist Party, RCP) και το Σοσιαλιστικό Κόμμα (Socialist Party, SP) θα είναι ως μαζορέτες και απολογητές αυτού του νέου ρεφορμιστικού κόμματος. Οι ομάδες αυτές είναι που θα προσαρμοστούν στην πολιτική του Κόρμπιν και όχι το αντίθετο.
Σε ανοιχτή της επιστολή προς τον «Τζέρεμι και τη Ζάρα», στην οποία τάχα προσφέρει επαναστατικές συμβουλές σχετικά με το πρόγραμμα του νέου κόμματος, η οργανώτρια των εθνικών εκστρατειών του RCP Φιόνα Λάλι επέμεινε ότι «τώρα δεν είναι μόνο η στιγμή για να κοιτάξουμε προς τα πίσω».
Αλλά ας μην προχωρήσουμε μπροστά τόσο γρήγορα. Έχει εξαιρετική σημασία για την εργατική τάξη το γεγονός ότι η προϊστορία του de facto ηγέτη του νέου κόμματος αποτελείται από συνεχείς υποχωρήσεις στους δεξιούς αντιπάλους του.
Ως ηγέτης των Εργατικών, ο Κόρμπιν κατέβηκε σε δύο εκλογικές αναμετρήσεις δεσμευμένος για την παραμονή της χώρας στο ΝΑΤΟ και τη διατήρηση των πυρηνικών όπλων της Βρετανίας. Αυτός και ο σκιώδης υπουργός οικονομικών Τζων Μακντόνελ συνδύασαν τις προτεινόμενες μεταρρυθμίσεις τους με άνοιγμα προς το Σίτι του Λονδίνου μέσω συναντήσεων με ανώτατα στελέχη χρηματοπιστωτικών οίκων, καθώς συγχρόνως έδωσαν εντολή στις τοπικές αυτοδιοικήσεις υπό την ηγεσία των Εργατικών να εφαρμόσουν τις περικοπές που απαιτούσε η εθνική κυβέρνηση των Τόρις.
Η άρνηση του Κόρμπιν να υπερασπιστεί τους υποστηρικτές του απέναντι σε ένα κυνήγι μαγισσών του «αριστερού αντισημιτισμού» άνοιξε το δρόμο για μια εκστρατεία που διεκδικεί θύματα μέχρι σήμερα.
Έτσι αξιοποίησε ο Κόρμπιν το κύμα υποστήριξης που έλαβε ως ηγέτης των Εργατικών, το οποίο ήταν εξίσου ισχυρό με αυτό που υποδέχτηκε την ανακοίνωσή του για ένα νέο κόμμα: 600.000 άνθρωποι πλήρωσαν συνδρομή για να ενταχθούν στους Εργατικούς το 2015, όπως και το 2016 για να τον υπερασπιστούν και να αντιταχθούν ενάντια στην δεξιά πτέρυγα των μπλαιρικών.
Στο βαθμό που γίνεται οποιαδήποτε αναφορά σε αυτές τις εμπειρίες σήμερα από τους πολλούς απολογητές του Κόρμπιν, το μόνο μάθημα που εξάγεται είναι ότι οι καλύτερες προθέσεις του Κόρμπιν σαμποταρίστηκαν από τη δεξιά πτέρυγα και ότι, σε ένα νέο κόμμα ανεξάρτητο από τους Εργατικούς, η ατζέντα του μπορεί τώρα να υλοποιηθεί. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το ίδιο πέπλο ιστορικής αμνησίας τραβιέται πάνω από τις πικρές εμπειρίες που έχουν αποκομίσει οι εργαζόμενοι μετά από παρόμοιες αριστερές ρήξεις με απαξιωμένα ρεφορμιστικά κόμματα: Το Ποδέμος στην Ισπανία, το Αριστερό Μπλοκ στην Πορτογαλία, αλλά κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα.
Ο Κόρμπιν δήλωσε ρητά το 2015 ότι η ηγεσία του στο Εργατικό Κόμμα σήμαινε ότι δεν ήταν απαραίτητο να επαναληφθεί η εμπειρία του ΣΥΡΙΖΑ στη Βρετανία. Η κατάρρευση του παλιού σοσιαλδημοκρατικού κόμματος στην Ελλάδα, του ΠΑΣΟΚ, θα μπορούσε να αποφευχθεί στη Βρετανία με την αναβίωση των Εργατικών ως «σοσιαλιστική» οργάνωση. Αφού υποστήριξαν τον Κόρμπιν σε αυτή την προσπάθεια, το SWP, το RCP και το SP δηλώνουν τώρα ότι τελικά χρειάζεται ένα κόμμα στα αριστερά των Εργατικών –και πως ο Κόρμπιν είναι ο κατάλληλος άνθρωπος για να το ηγηθεί.
Τις δηλώσεις αυτές τις κάνουν κάτω από συνθήκες στις οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ομόλογοί του διεθνώς έχουν υλοποιήσει καταστροφικές επιθέσεις ενάντια στην εργατική τάξη. Κατόπιν της εκλογής του το 2015, με την υπόσχεση να αντιταχθεί στη λιτότητα στην Ελλάδα που απαιτούσε το ευρωπαϊκό χρηματιστικό κεφάλαιο, ο ΣΥΡΙΖΑ πρόδωσε πλήρως αυτή την εντολή μετά από λίγους μόνο μήνες διακυβέρνησης.
Γράφοντας στο Socialist Worker, ο Τομάς Τενγκέλι-Έβανς (Tomáš Tengely-Evans) ισχυρίζεται ότι αυτή η προδοσία έλαβε χώρα επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ «έδωσε προτεραιότητα στη νίκη στις εκλογές έναντι της οικοδόμησης του αγώνα», ενώ «οι σοσιαλιστές πρέπει να χρησιμοποιήσουν την εκλογική πολιτική για να υπερασπιστούν τον αγώνα και τα κινήματα και να αυξήσουν την αυτοπεποίθηση των ανθρώπων της εργατικής τάξης για να αντεπιτεθούν».
Ωστόσο ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίχθηκε από έναν τεράστιο λαϊκό «αγώνα». Εκατοντάδες χιλιάδες διαδήλωσαν στους δρόμους για να στηρίξουν συντριπτικά το «Όχι» ενάντια στη λιτότητα σε ένα δημοψήφισμα που προκήρυξαν κυνικά ο πρωθυπουργός του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας και ο υπουργός Οικονομικών Γιάνης Βαρουφάκης. Αντί να ωθήσει αυτή η λαϊκή πίεση τους ηγέτες του ΣΥΡΙΖΑ προς τα αριστερά, τους έσπρωξε σε μια όλο και πιο σταθερή συμμαχία με τον ιμπεριαλισμό.
Η θέση του SWP και παρόμοιων οργανώσεων είναι ότι οι εργαζόμενοι βρίσκονται αντιμέτωποι με μια εμπειρία στην οποία ο ρόλος των επαναστατών είναι να συμμετάσχουν στο νέο κόμμα του Κόρμπιν ως φατρία που παρέχει κριτική υποστήριξη. Έχοντας υποστηρίξει για πέντε χρόνια το σχέδιο του Κόρμπιν για τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό του Εργατικού Κόμματος και κατόπιν τέσσερα χρόνια και οκτώ μήνες πείθοντάς τον να σχηματίσει ένα νέο ρεφορμιστικό όχημα, οι ομάδες αυτές τώρα δεσμεύονται να υποστηρίξουν τον Κόρμπιν για άλλα τέσσερα χρόνια, μέχρι και τις γενικές εκλογές.
Ο σκοπός αυτής της προσπάθειας υποτείθεται ότι είναι η προετοιμασία της εργατικής τάξης για μια επαναστατική ρήξη με τη ρεφορμιστική πολιτική του Κόρμπιν. Ακόμα και αν ακολουθηθεί με ειλικρίνεια, μια τέτοια αντικειμενικιστική προσέγγιση θα αποτελούσε ακραίο κίνδυνο για την εργατική τάξη, αφήνοντάς την παραλυμένη για τα επόμενα χρόνια από τον Κόρμπιν, ενώ η καπιταλιστική τάξη προετοιμάζει μια μοχθηρή αντεπίθεση.
Όπως έχει υποστηρίξει σταθερά το Σοσιαλιστικό Κόμμα Ισότητας (Socialist Equality Party), ο εκφυλισμός των Εργατικών και η μετατροπή τους σε ένα κόμμα όχι λιγότερο αντιδραστικό από τους Συντηρητικούς και εξίσου μισητό, δεν είναι προϊόν λανθασμένων ιδεών και κακών ηγετών. Έχει τις ρίζες του σε στοιχειώδεις αλλαγές στα θεμέλια του παγκόσμιου καπιταλισμού. Η ανάπτυξη της παγκοσμιοποιημένης παραγωγής, η πτώση του ποσοστού του κέρδους και η ανεξέλεγκτη χρηματιστικοποίηση που στηρίζεται από το δημόσιο χρέος έχουν τερματίσει κάθε δυνατότητα συνδυασμού της υπεράσπισης του καπιταλιστικού συστήματος κέρδους με την εξασφάλιση μεταρρυθμίσεων, όσο περιορισμένες και αν είναι αυτές.
Η εργατική τάξη στη Βρετανία και διεθνώς αντιμετωπίζει έναν κόσμο στον οποίο η ολιγαρχία των υπερπλουσίων ελέγχει ολοένα και μεγαλύτερο ποσοστό του παγκόσμιου πλούτου και οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις ενισχύουν τις στρατιωτικές τους δυνάμεις για την διεξαγωγή πολέμων για εδάφη και πόρους. Η κατάρρευση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων είναι το τίμημα που πρέπει να πληρωθεί, ενώ για την καταστολή της αντίστασης στα μέτρα αυτά αναπτύσσονται αστυνομικά μέτρα και καλλιεργούνται δεξιά κόμματα.
Οι απόπειρες εφαρμογής οποιασδήποτε από τις μεταρρυθμίσεις που υποστηρίζει το κόμμα του Κόρμπιν θα αντιμετωπιστούν με ένα συνδυασμό οικονομικού πολέμου και ακροδεξιάς και στρατιωτικής βίας. Ακόμα και το ενδεχόμενο ενός πρωθυπουργού Κόρμπιν το 2019 – ο οποίος ήταν τότε υπό τον έλεγχο της κατά πλεοψηφία μπλαιρικής κοινοβουλευτικής του ομάδας – ήταν αρκετό για να προκαλέσει την έκφραση απειλών για δολοφονίες και για στρατιωτικό πραξικόπημα.
Η άρχουσα τάξη θα απαντήσει σε κάθε πρόκληση ενάντια στην καταστροφή του βιοτικού επιπέδου και τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο με άγρια καταστολή. Αυτό αποδείχθηκε από τη σύλληψη εκατοντάδων διαδηλωτών κατά της γενοκτονίας από την κυβέρνηση Στάρμερ και την απαγόρευση της Palestine Action βάσει των αντιτρομοκρατικών νόμων. Η νίκη θα απαιτήσει μια επαναστατική κινητοποίηση της εργατικής τάξης – εθνικοποίηση κρίσιμων βιομηχανιών, δήμευση του πλούτου των δισεκατομμυριούχων και μια διεθνή σοσιαλιστική στρατηγική.
Φοβούμενοι θανάσιμα ένα τέτοιο κίνημα, ο Κόρμπιν και η ηγεσία του νέου κόμματός του θα ακολουθήσουν το παράδειγμα του ΣΥΡΙΖΑ, πιθανότατα διαπράττοντας μια ακόμη μεγαλύτερη συνθηκολόγηση. Ο ρόλος του SWP, του RCP και του SP είναι να αφοπλίσουν την εργατική τάξη μπροστά σε αυτές τις πολιτικές πραγματικότητες.
Το Socialist Equality Party θα κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να προειδοποιήσει τους εργαζόμενους για την κατάσταση αυτή και να τους οπλίσει με το απαραίτητο πρόγραμμα και ηγεσία. Δεν θα είμαστε υποστηρικτές και απολογητές του «Κόμματός σας». Δεν είναι δικό μας. Θα συζητήσουμε δυναμικά με το πλήθος εργαζόμενων και νέων που σήμερα προσβλέπουν στον Κόρμπιν για την παροχή ηγεσίας και θα προσπαθήσουμε να τους διαπαιδαγωγήσουμε πάνω στις θεμελιώδεις ιστορικές εμπειρίες της τελευταίας δεκαετίας και όχι μόνο, οι οποίες δείχνουν την ανάγκη για μια επαναστατική, διεθνιστική και σοσιαλιστική προοπτική και κόμμα.
Στόχος μας είναι να διασφαλίσουμε ότι η εργατική τάξη δεν θα σπαταλήσει την ενέργειά της σε μια αποθαρρυντική εκστρατεία για ένα κόμμα που θα την οδηγήσει στην προδοσία και την ήττα, να διασφαλίσουμε ότι οι αυταπάτες στον ρεφορμισμό του Κόρμπιν θα διαλυθούν το συντομότερο δυνατό, ως προετοιμασία για τις επαναστατικές ταξικές μάχες που έρχονται.